Spis wszystkich artykułów związanych ze spotkaniem w 2019 roku: 

Zaproszenie i plakat na II Zimową Stachuriadę - Siekierezadę 2019

Dlaczego warto być na II Zimowej Stachuriadzie?

Poezja, proza, śpiew i... ognisko - artykuł portalu miedziowe.pl

"Bo nowy dzień wstaje..." - Barbara Rejek o Zimowej Stachuriadzie

Wspomnienia pełne duszy i serca - artykuł Głogowskiego Portalu Informacyjnego 

Filmy:

"II Zimowa Stachuriada" - film Głogowskiego Portalu Informacyjnego

"II Zimowa Stachuriada" - Piotr Gajek Fotografia - dłuższy 18-minutowy film

Występ zespołu Projekt Fraktala & Przyjaciele:

„Szklane Domy”

„Złote ziarnka piasku marzeń”

„Nocne Miasta Spacery”

„Pokój Waszych Serc”

„Legenda architekta”

Zdjęcia:

II Zimowa Stachuriada Siekierezada 9.02 2019 - autor zdjęć Piotr Gajek Fotografia - ROD FOTOgrafia

II Zimowa Stachuriada - na stronie Głogowskiego Portalu Informacyjnego - autor zdjęć Piotr Gajek Fotografia - ROD FOTOgrafia

Zimowa Stachuriada 2019 - autorka zdjęć Krystyna Pisarska

Powrót z II Zimowej Stachuriady - autorzy zdjęć Barbara Rejek i Krzysztof Wiśniewski

Krzysztof Wiśniewski

Spis wszystkich artykułów związanych ze spotkaniem w 2018 roku.

Relacja z pierwszej Zimowej Stachuriady - Siekierezady 2018

Podziękowania od Marka Gałązki i Sławomira Zygmunta

Artykuł o pierwszej Zimowej Stachuriadzie w Głogowie

Zdjęcia:

Album zdjęć na Facbooku

Filmy:

"Z mgły i listu do pozostałych" - piosenka Marty Szmidt, wideo Mariusz Głąb - kompilacja tekstów Edwarda Stachury "Siekierezady" i "Listu do pozostałych"

Krzysztof Wiśniewski

    Zapraszamy 9 lutego 2019 roku (sobota) na II Zimową Stachuriadę - Siekierezadę. Festiwal twórczości Edwarda Stachury.

Witamy w Warszawie. Z Wrocławia przyjechała do nas Barbara Rejek, autorka swojej pierwszej książki pt. „Powodzianka”.

      Mikołaj w tym roku też zostawił dla nas ciekawy prezent od Mirosława Czyżykiewicza i Witolda Cisło. Ich płytę „Pretekst Live”.

     Rok 1997 dla wrocławian zawsze będzie rokiem pamiętnym – niestety, głównie z przykrego powodu. Ponad dwadzieścia lat temu miała miejsce tak zwana ,,Powódź tysiąclecia”, która nawiedziła południową i zachodnią Polskę, zabijając ponad setkę osób. Można powiedzieć, że pamięć o tych tragicznych wydarzeniach nie umarła, a najlepszym tego dowodem jest żywotność owego tematu w literaturze.

     ,,Powodzianka” Barbary Rejek to książka, gdzie powódź staje się punktem wyjścia do opowiedzenia niezwykłej historii. Dzieli się ona na dwie części: ,,Powodziankę” i ,,Skrzydlatą”. W pierwszej z nich czytelnik poznaje Katarzynę – młodą dziewczynę zakochaną we Wrocławiu i kulturze japońskiej. Jej życie diametralnie się zmienia, gdy spotyka na swojej drodze nieznajomego, Edwarda. Jak to się skończy i do czego doprowadzi oboje bohaterów? Wątek dziewczyny i tajemniczego mężczyzny przeplatany jest innymi. Mamy tu również obrazek z życia Johna i Moniki, fragmenty Biblii i odniesienia intertekstualne. To czyni książkę niezwykłą i niecodzienną. Niestandardowość ,,Powodzianki” jest dużym plusem: podczas lektury czytelnik musi się w nią zaangażować, czytać aktywnie. Barbarze Rejek udało się stworzyć dzieło hybrydyczne, ale na wskroś oryginalne i przedstawiające wciąż żywy temat powodzi tysiąclecia w zupełnie nowym świetle.

     Wróciłam dzisiaj myślami do spacerów z moją przyjaciółką Basią, kiedy to na początku tego roku przypominałyśmy sobie miejsca z naszych dziecięcych i młodzieńczych lat (bo już od ponad 30 lat dane jest nam wspólne podziwianie uroków Wrocławia).
     W maju zostałam poproszona przez Basię o zrobienie ilustracji na okładkę jej powstającej książki. Zgodziłam się z radością (oczywiście na jej ryzyko bo nie czułam się tego godna;) ). I czekałam niecierpliwie na efekt tego, w czym choć skromnie mogłam uczestniczyć.
     "Powodziankę" zaczęłam czytać w samolocie. Już po chwili pomyślałam, że nie mogłam wybrać lepszego miejsca na przygodę z tą książką. Bo czytanie jej śmiało można nazwać przygodą.
    Jest to książka wyjątkowa, przenosząca nas w inny świat i poruszająca dawno nieużywane struny naszej duszy. Nie jest na pewno pozycją, którą po przeczytaniu odkłada się na półkę i zapomina. Ona zostaje w człowieku, otwiera, uwrażliwia...
     Sprawiła też, że zaczęłam wracać do Stachury, którego ducha czuje się w "Powodziance".
     Nie jest to łatwa książka. Od razu przychodzą mi na myśl słowa właśnie Stachury: " Rozdzierający jak tygrysa pazur antylopy plecy jest smutek człowieczy".
     Pomimo tego, że książka jest trochę chaotyczna (co jest zamierzonym zabiegiem), tak jak zresztą chaotyczne i nieprzewidywalne bywa życie, jest spójna i prawdziwa, wyrażająca autorkę.
     Stachura pisał: " Kobiety są setki tysięcy razy silniejsze od nas. Kobieta przylgnie do ziemi i nic ją nie ruszy. Żadne burze, ni huragany, sztormy i tak dalej. Nie mówić nawet o łagodnych powiewach, które niejednego z nas zabijają z nóg". Barbara Rejek w swojej książce pokazuje, że miał rację.
     Serdecznie zachęcam do oderwania się od codziennej bieganiny i przeczytania "Powodzianki". A ja czekam z niecierpliwością na kolejne książki. Z refleksją, którą doskonale wyraził cytowany już przeze mnie poeta : "Pozostaje żyć. Po prostu i cudownie żyć. Nie : chcieć żyć, lecz: żyć."

     Wrocławska autorka Barbara Rejek, opowiada jak twórczość Edwarda Stachury zainspirowała ją do jej własnej książki.