Krzysztof Wiśniewski
Zamieszczam unikatową rozmowę w formie wideo, odkrytą przez człowieka ukrywającego się pod pseudonimem BezChaosowania.
We wtorek 11 czerwca 2019 roku, odbyły się Drugie Poznańskie Konstelacje Literackie odbywające się w Bibliotece Uniwersyteckiej na ul. Ratajczaka w Poznaniu.
Pod koniec maja Jerzy Stachura Junior poinformował mnie, że czeka go w Warszawie operacja w szpitalu na ulicy Banacha i jak chcę to mogę go odwiedzić.
Książka Mateusza Nocka "Pociąg Wykolejeńców", to debiut prozatorski. Są to opowiadania o wędrowaniu. Jego bohater rozważa swój stosunek do świata i ludzi, których spotyka na swoim szlaku.
Fragment wydanej w 2019 roku książki Mateusza Nocka "Pociąg Wykolejeńców"
dr Sylwii Gawłowskiej
W drodze do Wrocławia. Bilet zakupiłem od jednej dziewczyny, która miała jechać, lecz zrezygnowała. Czyli raptem za dwadzieścia pięć złotych objechałem. Na samym początku chodziła po autobusie pani, która pytała, czy chcę kawę, czy soczek? Wodę – odpowiedziałem. I jeszcze jej nie widzę, kawę póki co, roznosi – myślałem. Patrzyła na mnie dość dziwacznie, kiedy poprosiłem o wodę spośród większości tutaj, którzy zamawiali kawę, lub jakieś soki. W końcu stanęła nade mną, ta krótkowłosa blond kobieta i do kubeczka nalała mi krystalicznie czystej wody. Przelałem ją do butelki, w której miałem końcówkę poprzedniej. Po chwili zaczęła roznosić ciasteczka, herbatniki o nazwie „BeBe”. Wziąłem jedną paczuszkę.
Wyruszyłem po obiedzie. Około czternastej. Od tej godziny tłukłem się okazjami do samego Tarnowa. Stamtąd trochę szedłem. Odparzyło mi stopy, co było właściwym efektem mojego wyboru, by targać się na autostop. Wiara, a nadzieja – to całkiem, co innego. To dwa różne stany. Nadzieja matką głupich? Nadzieja umiera ostatnia? Kurwa! – Krzyczałem w myślach. Czwartek, Boże Ciało, święto kościelne! Czy przez to? W większej mierze tak, a w mniejszej? Przecież mam gitarę, a na niej nie grywa byle kto! Ludzie, którzy potrafią okiełznać dany instrument, to ludzie dotknięci palcem Bożym. Ich, aniołowie harfiści strzegą.
A także oni, nie zrobią krzywdy innym. Nie wiem, co z to nadzieją? Ale, chyba jej nie czułem. Bardziej wiarę w to, że przecież muszę dojechać… Kawałek podwiózł mnie dobry człowiek, jakieś trzydzieści kilometrów. Jedyny, z którym chyba normalnie się rozmawiało. Trochę dziwny. Tak. Dziwny był, ale podwiózł mnie dalej, gdzie nakierował na drogę wprost do Krakowa. Szedłem. Nadziei już nie miałem, a wiara słabła. Nikt nie chciał się zatrzymać. Wydaje się… Marzy się w domu pięknie! I pola, krajobrazy kojące oczy, lecz kosztem zagotowanych w butach stóp. Potem skóra będzie schodzić… Teraz cholernie piecze – starałem się nie myśleć, ażeby móc jeszcze spory kawałek w miarę przejść.
Kiedy w chwilę po wejściu do autobusu zdjąłem buty i skarpetki, to myślałem, że sam się uduszę! Włożyłem japonki i było już cudownie. Rany… Co za ulga dla stóp, choć dla nosa z początku nie bardzo… – zastanawiająco starałem nie przywoływać wstydu, który niechybnie rzucał się na ową sytuację w mojej głównej roli.
Szedłem. Łapałem jak to się mówi „stopa” i nic. Wiara z nadzieją poszły się… Kochać. Gdy pruliśmy z tymi facetami sto sześćdziesiąt kilometrów na godzinę, wyprzedzaliśmy wówczas autobus, który wozi ludzi z Jasła do Krakowa właśnie. Mogłem ten autobus zatrzymać, ale przecież chcę najtańszym kosztem! Jechał również drugi w rodzaju busa. Zacząłem już nawet ze złością machać ręką zamiast tego kciuka, byle się zatrzymał.
Mówiła, że poznała mnie po głosie… Wszedłem i mówię:
– Dzień dobry, za ile do Krakowa?
– Dycha… – odpowiada. Wsiadłem. Kiedy zamknąłem drzwi, kierowca powiedział żebym najpierw poszedł odłożyć bagaże. Czyli gitarę i namiot podręczny. Przytaknąłem. Odwróciłem się w celu poszukania sobie miejsca i nagle serce przeszło mi na drugą stronę. Po lewej stronie na drugim siedzeniu siedziała ona. Przywitaliśmy się. Wtedy poszedłem z bagażami dalej. Rzuciłem na tyły toboły i zacząłem szukać tej dychy. Wręczyłem ją kierowcy, który wcale nie musiał się zatrzymać. W końcu zgarnął mnie w szczerym polu, bez przystanku. Zaciągałem ją na tylne siedzenia. Nie chciała. Wysiadała w Wieliczce, a to już niedaleko. Usiadłem obok niej i rozmawialiśmy. Mówiła, że poznała mnie po głosie, gdy wsiadłem i powiedziałem kierowcy, że idę na własnych nogach z Jasła… On na to: – z Jasła? Nie no, żartowałem! – powiedziałem. Gdy później zobaczyłem ile musiałbym jeszcze iść… A gdyby tak nikt się nie zatrzymał? Dobrze, że wsiadłem… Dobrze, że zgodziłem się sam ze sobą go zatrzymać, gdzie wcale nie było żadnego przystanku. Moja pierwsza prawdziwa miłość bez rdzy! Jakie to zrządzenie losu? Bóg? Nasze Anioły? Czyżby się pobratały? To na pewno… Ale… Czy w kwestii nas? Pięknie wyglądała, jak zwykle zresztą. Zawsze podobała mi się najbardziej, będąc dla mnie najpiękniejszą. Włosy blond i ech… Chyba zamarłem cały. Takie spotkanie… Dała mi wtedy, co prawda gazowanej, ale nie piłem nic od obiadu. Wiele wtenczas myślałem, bo przecież taki zbieg okoliczności? Choć chyba bardziej przeznaczenie. Rozmawialiśmy bardzo długo. Przynajmniej dla mnie były to długie chwile. W duchu cieszyłem się z ich rozciągłości w jej obecności. Wkrótce wysiadła. Spoglądałem jeszcze z tylnego siedzenia, bo przesiadłem się do swoich tobołków, czy aby nie patrzy. Nie spojrzała. Natomiast ja patrzyłem, aż znikła mi z oczu.
We Wrocławiu nocleg zapewnił mi Mirek. Poznałem go całkiem niedawno od zdecydowania się wyruszenia w ów podróż. Łączem internetowym będąc w pewnej grupie, gdzie sam zaproponował już w ostatniej niemal chwili, że może dać mi dach nad głową, na tę jedną noc we Wrocławiu. Nocą szedłem miastem – Wrocław. Był w dalszym ciągu czwartek, nic się w tej kwestii nie zmieniło. Szedłem dość daleko ze stacji PKS na ulicę Św. Antoniego. Być może to blisko? Nie sprawdzałem. Jeśli tak, to najwidoczniej nadrobiłem sobie drogi. Choć nie sądzę. Miasto pięknie oświetlone, zresztą Wrocław zawsze mi się podobał, chociaż nigdy wcześniej w nim nie byłem. Teraz pierwszy raz w krótkich spodenkach i japonkach przemierzałem dworzec główny, a następnie rynek, gdzie zabawa wszelka toczyła się w najlepsze. Odnalazłem poszukiwaną ulicę i wstąpiłem w jasne progi ratującego mnie tej nocy człowieka.
Wstałem około dziewiątej. Spać poszedłem gdzieś o drugiej, mimo to, wyspałem się. Zapewne będąc pod wpływem nieświadomej adrenaliny w stosunku, co do dalszej podróży. Miałem jeszcze trzy święte kanapki od Mojej Ukochanej Siostrzyczki. Twarz opłukałem. Stopy pochlapałem po raz drugi nad ranem zimną wodą i ulga. Mieszkanie ładne. Było wpół do jedenastej. Poszliśmy z Mirkiem pozwiedzać. Zabrałem wszystko co moje i wyszedłem.
Zwiedzaliśmy. To znaczy… Ja zwiedzałem. Mirek zaś obejmował rolę mojego przewodnika. Wytłumaczył także, co czynić dalej. Z jego instruktarzu wynikało, iż z tramwaju wysiadam tuż przy zwanej wylotówce na Lubin. Na kartonie wcześniej Mirek wypisał mi nazwę Lubin/Głogów, z którą przeszedłem kawałek dalej już pośród zewsząd pól i drzew z dala od budynków i ludzi. Stanąłem na moście nieopodal „wyspy”, zatoczki i trzydzieści sekund nie minęło od okazania przejezdnym skrawka kartonu z miejscowościami, a już trąbił na mnie stojący na wysepce za mną samochód dostawczy! Do Lubina mnie zabrał, bo on do Zielonej „Falubaz” Góry! Zostałem zaproszony i miałem się na niego powołać! Bardzo sympatyczny człowiek, który przez krótkofalówkę znalazł mi transport do Głogowa. Z jednego auta w drugie wsiadłem. Tym razem jechałem z kobietą. Wysiadłem w Głogowie i pieszo szedłem do Kotli. Tuż przy kończącym się mieście Głogów, w drodze na Sławę, moją osobę zgarnął miły ktoś. Niewiele z tego, co zdążyłem zauważyć, starszy wiekiem. Dlaczego miły, dlaczego tak wszystkich wychwalam? Czyżby o tak sobie? Wcale nie. Akurat, być może tak się trafiło, ale jechałem z takimi ludźmi, którzy albo podwozili mnie dalej niż się spodziewałem, albo załatwiali mi z miejsca drugi transport w miejsce, z którego było mi łatwo dojść w wyznaczony docelowy punkt. I tak też było w tym przypadku, kiedy ten chłopak podwiózł mnie o wiele dalej tym bardziej, że nie było mu po drodze. Potem zawracał. Jednakże spotykanie takich ludzi, nawet mając świadomość, że nigdy już w życiu nie będzie miało się okazji z nimi spotkać, jest niewątpliwie cudowne. Tę radość przetwarza każdy wewnątrz i zawsze umacnia to duszę, umacnia serce oraz oczyszcza umysł ze złej energii. Człowiek wtedy zaczyna mieć nadzieję i wiarę niezłomną.
Z Kotli do Grochowic szedłem z kobietą, która prowadziła rower z zakupami, z Głogowa. Jak twierdziła, dojeżdża codziennie do Głogowa z Kotli, i robi zawsze ponad piętnaście kilometrów. Była najwyraźniej zachwycona moją osobą, gdyż dużo rozmawialiśmy i ciągle nakierowywała, gdzie mam iść. Nagle przeprosiła i odstąpiła od wspólnego marszu wchodząc do sklepu po pestki słonecznika dla córki, jak mówiła. Tam wraz ze swoim zachwytem, który słyszałem na zewnątrz (czekając na nią) sprawiła, iż wyszedł człowiek mniej więcej, równy mi wiekiem, z propozycją podwózki na sam festiwal.
Tam rozgościłem się spokojnie. Jako jeden z pierwszych dostałem identyfikator konkursowicza. Rozłożyłem namiot i plątałem się, aż nie zauważyłem dwojga ludzi z gitarami, do których postanowiłem podejść i zagadnąć. Pamiętałem, że ów chłopak grał na festiwalu im. J. Kaczmarskiego w Kołobrzegu. Dziewczynę zaś znałem skądś, nie wiedząc dokładnie skąd. Wieczorem piliśmy gorące herbaty. Było okropnie zimno. Nocą, po wszystkim, siedzieliśmy przy ognisku. Wzięliśmy gitary z zamiarem dołączenia do zabawy. Kubie zaproponowałem spanie w jednym namiocie, moim. Miałem dużo miejsca i Sylwii także proponowałem, bez zbędnych podtekstów. Po prostu we trójkę byłoby zdecydowanie cieplej, gdy noc czerwcowa chłodna. Nie chciała i w sumie się nie dziwię z kilkunastu powodów. Niemniej z grzeczności choćby, proponowałem. Sylwia poszła spać do swojego samochodu. Kuba, do mojego namiotu. Ja zostałem i grałem do drugiej nad ranem. Chcieli, abym grał do rana, ale rano miałem konkurs, więc musiałem się zmyć. Na koniec, bo jakieś ostatnie sześć piosenek śpiewałem mając na głowie górniczą latarkę, przed sobą pulpit muzyczny, a na nim śpiewnik. Ładnie się pożegnałem i zniknąłem we własnym namiocie, gdzie Kuba już wtulony w śpiwór smacznie spał. Zimno było. Spałem w futerale, choć i tak zmarzłem. Ognisko nie zgasło i niektórzy przy nim trwali od dnia zeszłego, kiedy rankiem przyszedłem tam się ogrzać. Wstałem o siódmej.
Zwiedzaliśmy. Z Krzyśkiem i Lucyną byliśmy na długim spacerze zobaczyć dom (w którym Sted pomieszkiwał) z tablicą upamiętniającą poetę. Nie myłem się od czwartku. Jakąś wannę dali i to wszystko! Ciężko więc. Chciałem zostać do końca, ale czynniki pogodowe i to, że złożyłem namiot (nie widząc siebie w nim kolejnej nocy) sprawiło, iż było mi to zupełnie obojętne. Ja i Synia, nic nie wygraliśmy, zaś Kuba dostał wyróżnienie. Ale wiem, że zyskałem niewyobrażalnie więcej, niż mogłem się spodziewać… Ważne, że mój Wilk Stepowy tam się pokazał. Wyszczerzył zęby i groźnie zawarczał. Siostrze kupiłem koszulkę z nadrukiem „20 edycja Stachuriada”.
Przecież pieniądz to papierek. Dostajemy coś, za papier. Dostaję gitarę ze sklepu, nową, nowiutką, nowiusieńką, porządną! Jakby cholera za darmo! Gitara daje mi wyżywienie. Owszem, pieniądz także, ale jego ubywa, gitary nie! Gitara jest! Na niej człowiek się kształci, dzięki niej i przy niej jakoś wygląda, pieniądz to obieg. Pieniądz nic nie daje! Kto sobie przyswoi tę mentalność temu będzie o wiele łatwiej postrzegać życie. Weźmy na przykład książkę. Książkę masz. Zdobywasz pewną wiedzę, cenne informacje, które przydają ci się w życiu. Zmienia się kształt myśli i mózgu, postrzegania. A pieniądz? Wobec tego, pieniądz jest głupotą. Nie nakłaniam do kradzieży, ale paradoksem, świństwem i beznadzieją jest, że takie gówno rządzi światem! Że dzięki niemu można kupić coś, co pozwoli się kształcić, czy coś przeżyć, a nie na odwrót! Że miast mieć gitarę i na niej grać, i tym samym pieniądze zdobywać (choć to śmieszne) wpierw trzeba je mieć, by mieć gitarę, na której, a raczej, dzięki której zdobywa się fundusze na inne w życiu cele. Zatem więc! Czas się liczy! W dupie mam pracę, osiem godzin dziennie, czy dwanaście godzin dziennie cholernej harówy fizycznej! Czy gdziekolwiek w Polsce lub za granicami państwa tym bardziej! Trzeba robić to, co się kocha i prawdziwie życie swoje toczyć! Bo nie wyobrażam sobie za marne pieniądze na miesiąc, harować w czymś, co jest najgłupszą rzeczą, klęską, jeśli ma się w rękach i głowie fach! Do kurwy nędzy!
Nie chciało mi się wracać z powrotem autostopem. Nie miałem także siły. Wobec czego, zabrałem się z Sylwią i Kubą. Nie zdążyłem się pożegnać z Krzyśkiem, Lucyną i resztą ogniskowych znajomych, którzy czekali na mnie wieczorem. Obiecałem im, że będę. Cóż. Trudno. Się jeszcze zapewne spotkamy, na polanie!
Wyjechaliśmy około dziewiętnastej. Zmieściłem się jakoś z tyłu, pośród całego sprzętu, gitar i bagaży. Trochę błądziliśmy po Legnicy, nie mogąc z niej wyjechać, było to zaraz po tym, kiedy wstąpiliśmy do lubińskiej galerii, gdzie Kuba postawił nam posiłek. Spośród przeróżności na talerz ubieraliśmy sobie rozmaitości, na wagę. Nie czułem się po tym najlepiej, co owocowało ostrą biegunką w WC na stacji. Nieco przysypiałem nocą. W Kielcach, bo tam mieszkała nasza blondi, mieliśmy być planowo na czwartą rano. Po pożegnaniu z Kubą w Katowicach, całą drogę rozmawialiśmy. Jeszcze mnie ostro przeczyściło na stacji kolejnej, lecz tym razem przodem. Wyrzygałem te świństwa z Lubina: bigos, kiełbasę, pieczone ziemniaki, sałatkę, rzodkiewkę, cebulę i Bóg jeden wie jeszcze co!
Padał deszcz kiedy dojechaliśmy. Z nią uregulowałem, rachunek. Pożegnaliśmy się ładnie i zwiedzając jeszcze kielecką starówkę, wkroczyłem na dworzec po czwartej nad ranem. Pytałem o bilet do Rzeszowa przez Kraków z przesiadką tamże. Sześćdziesiąt złotych! Późniejsze były droższe. Zapłaciłem. Spać chciało się śmiertelnie. Wysiadłem w Krakowie. Przeczekałem godzinę i znów w pociąg. Trafili się w przedziale tacy, co z podróży z Serbii wracali, mili dość. Młoda rodzina. Wyjechałem o siódmej dwadzieścia osiem, na jedenastą czternaście planowany przyjazd. Miałem dziwne przeczucie, że do wagonu wsiądzie zakonnica. Słońce wschodziło i dość mocno zsyłało w okna pociągu swoje promienie. Miałem również równorzędne przeczucie do tamtego, iż wejdzie nie tylko do wagonu, w którym byłem ja, ale i do przedziału, w którym już zostałem sam. Zdrzemnąłem się trochę. Po pół godziny sunięcia po szynach, już samotnie w przedziale, zbudziło mnie to drastycznie świecące słońce. Ocknąłem się i wtedy weszła jedna zakonnica, a zaraz za nią, druga i trzecia. Pociąg stawał w słonecznych promieniach. Ubrałem się do wyjścia i pierwszy raz w życiu wysiadłem na rzeszowskim dworcu kolejowym, skąd od razu udałem się do Staszka.
Autor: Mateusz Nocek
Tytuł: „Pociąg Wykolejeńców”
Rodzaj literatury: Opowiadania
Wydawca: Oficyna Wydawnicza RuthenicArt, 2019, Krosno
Data wydania: 8 czerwca 2019 roku
Format: 205x145 mm, oprawa miękka
Wydanie: Pierwsze
Nakład: -
Liczba stron: 172
ISBN: 978-83-952033-6-7
Grafika na okładce: Anna Maria Klecha
Zdjęcie okładki: -
Fragmenty książki do przeczytania:
„Pociąg Wykolejeńców” - fragment książki
Artykuły i recenzje:
„skądinąd” - przesłuchanie autora Mateusza Nocka - na stronie wydawnictwa i tam niewielki fragment o "Pociągu Wykolejeńców"
Miejsce gdzie można kupić książkę – na stronie wydawnictwa
„Pociąg Wykolejeńców" - debiut prozatorski Mateusza Nocka
W życiu nie należy bać się wyzwań. Na każdym kroku możemy mieć okazję do tego, aby coś zmienić – wystarczy odnaleźć w sobie ukryte pokłady odwagi.
Takiej waleczności nie brakuje Janie, głównej bohaterce książki Barbary Rejek. Chce ona odnaleźć swojego ojca w Bułgarii, bo – jak sama twierdzi – ,,nigdy, przenigdy w życiu nie uwierzy w miłość żadnego mężczyzny, jeśli najpierw nie poczuje jej od tego, przez którego znalazła się na tym świecie”.
Druga część opowieści "Peron W" to zbiór wycinków z dziennika, wierszy i innych fragmentów dopełniających całość. Tu świat fantastyczny miesza się z realistycznym, patos z humorem, a wrocławski klimat z włoską kuchnią. "Poczekalnia W" to opowieść mocno osadzona w klimacie Wrocławia. Historia niezwykle złożona, a przez to nieprzewidywalna. Wzbudza refleksje o życiu, motywuje do myślenia nad jego sensem i nad sensem tego, czego od zawsze szukamy.
Fragment książki Barbary Rejek „Poczekalnia W”, wydana w 2019 roku.
Rozdział 7
NOCNA PODRÓŻ PO SZYNACH
– Cóż ty tam czytasz? – zapytałem mych myśli.
– Nocna podróż pociągiem – pozwoliłem sobie na odpowiedź, choć nie byłem pewien, czy chciałem rozmawiać z pytającym.
– Ciągle do tego was ciągnie? – zapytałem mych myśli z lekką pogardą.
– Odczep się! – burknąłem. Masz miejsce siedzące, to korzystaj z uroków życia doczesnego, zdrzemnij się, o nas się nie martw.
– Dobra, dobra! Nic już nie powiem, wy tam i tak swoje zawsze wiecie, ale mam dosyć tułania się z wami po tym kraju w poszukiwaniu śladów wilków. Stary już jestem, spójrzcie na moje zmarszczki i schorowane nogi…. – zaczęło narzekanie moje ciało, ale przerwało, bo pani obok rozpoczęła głośną rozmowę przez komórkę. I nawet moje myśli w tym momencie nie potrafiły się skupić. Starucha ględziła głupoty niejasne:
– Mówię ci, że to była jego zmora, teraz to będzie twoja zmora. On potrzebuje twojej pomocy. Jak to, w nic się nie wplątałaś, to po prostu zmora była i już. Do kościoła idź i mu pomagaj, bo cię będzie nachodzić.
Chrząkam, wychodzę na korytarz. Patrzę przez okno mknącego pociągu.
– „Cóż to za pory roku niejasne?” – cytuję, bo rzeczywiście nie wiem, czy jest wiosna, czy jesień. Nie odmierzam czasu porami roku, świętuję Boże Narodzenie i Zmartwychwstanie Pańskie, kiedy mnie na to nadejdzie ochota. Świętuję także dzień mojego narodzenia, czyli dzień, w którym mi odebrano wszystko i zostałem goły i wesoły, jak to mówią. Nie wiem kto tak mówi, ale się mówi, że tak mówią. Nad moją głową już nie latają zmory, nic nie mam już, więc niczym się nie martwię. Swoje myśli i swoje ciało mam, ale dbam o nie tak średnio. Do lekarza poszedłem w zeszłym roku. Kazał zadbać o siebie, bo inaczej, powiedział, nie dociągnę do pięćdziesiątki. Nogi mi odmawiają posłuszeństwa, ponoć od palenia.
– Rzuć pan palenie, to krew zacznie panu i w nogach krążyć! – mądrość lekarska.
Jak rzucę palenie, to źle mi się będzie myślało. A przecież gwarancji bym nie dał, że te nogi to od kiepów, więc po co rozum psuć? Teraz też mogłem siedzieć wygodnie i słuchać babsztyla, ale przecież buzować zaczęło w głowie. Ja wiem, że ona tak głośno, bo przecież szuka pomocy, gdzie może, nawet w przedziale pociągowym, niech wszyscy na świecie wiedzą, jaka to największa bieda, ją, właśnie ją, wybrankę bogów, spotkała i że jej właśnie teraz wysłuchać trzeba i zaradzić, bo ona sama nie jest w stanie wziąć tego swojego wybrania we własne ręce i pokierować tym swoim niebytem w stronę jestestwa, dlatego skamle o pomoc wszem i wobec. Krzyknąć chciałem:
– Nie ma żadnej zmory, strachy na lachy! Czegóż ty się, idiotko, boisz? A pozwól tym swoim widziadłom dopaść cię, a przekonasz się, że strach to tylko strach i nic więcej. I zacznij w końcu żyć, a nie trząść się przed życiem! Jutro pani skona, mąż panią opuści za rok, przy wysiadaniu złamie pani nogę! Proszę, oto pani przyszłość, oto twoje widma. Za rok, w tej samej podróży będzie pani Boga wychwalać, że on ją w cholerę porzucił, że za nogę, to niezłe odszkodowanie dali, a trup, to trup, wszystko mu jedno.
– Wielkie, wielkie dzięki, że mam pociąg i więcej nic! Szyny wiozą mnie do Nieba, tam, gdzie nie drży nikt, że nie ma nic, tam, gdzie nagim się po łąkach lata, tam, gdzie nie ma zimy i lata, tam, gdzie słowem wszystko jest. Na początku było Słowo, czarnym słowem stworzyłem się, białym Słowem stworzył Bóg Adama! Me myśli w głowie turkocą, a wagon za wagon ciągnie koła pociągu z mozołem.
– Dokąd mnie tak ciągniesz?! – zmęczony staniem, krzyknąłem do własnych myśli, bo odfrunęły gdzieś w obłoki i widoki za oknem. – Posadź mnie na tyłku, odpoczynku się domagam! Poszedłem, usiadłem zmęczony podróżą. A baba trajkotała i trajkotała, gęba się jej nie zamykała. I bała się, i bała, coraz bardziej się bała, że bać się przestanie i pasażerowie nie będą jej żałować i współczuć jej nie będą. I bała się, i bała, i trajkotała, i trajkotała, a głowa mi pękała, i pękała. Znużony, zapadłem w sen błogi. I śniło mi się, że byłem Adamem i jabłko od Ewy dostałem i zjadłem je ze smakiem, bez strachu.
Barbara Rejek
Autor: Barbara Rejek
Tytuł: „Poczekalnia W”
Rodzaj literatury: Literatura obyczajowa
Wydawca: Wydawnictwo Psychoskok, 2019, Konin
Format: PDF, EPUB, MOBI
Data wydania: 4 stycznia 2019 roku
Wydanie: Pierwsze
Nakład: -
Liczba stron: 112
ISBN: 978-83-8119-448-8
Projekt okładki: Robert Rumak
Zdjęcie okładki: -
Fragmenty książki do przeczytania:
„Poczekalnia W” - fragment książki
Fragmenty książki do posłuchania:
Czyta Paweł Bińkowski z Teatru Nowego w Poznaniu
Recenzje i artykuły:
Wywiad-rzeka z Barbarą Rejek, autorką „Powodzianki”
Urodziny - z „Powodzianką” i „Poczekalnią W” – Urodzinowy album Barbary Rejek
Gdzie można kupić książkę:
Fragment poematu Mateusza Nocka „skądinąd” wydany w 2018 roku.
prolog
Zerwało się z łańcucha i wyszło się w przedpola
Na ziemie prawem obce jednakże bliskie równie
Nade wszystko przecież kroczyć jest zbawiennie
Pod chmurami lewym utartym podążać szlakiem
Albo fosą istną nieosiągalną ogniwom wszelkim
W pogoni za butami
Przy których miast sznurówek
Resztki łańcucha pozostały
Dźwięczne.
I
ucieczka
Szumi las, huczy las
a na ramieniu plecak.
Wieje wiatr, świszczy wiatr.
Tę drogę ze mną zwiedza.
Lasu szum, szelest traw.
Nie widać żadnych chat.
Hula wiatr, porywa piach.
Szaleje w polu kwiat
aż strach.
Lasu szum, łąki szmer.
Ziemia jest, niebo jest.
Do słońca idzie się
na pień, do drzew…
z drzew dojrzałe spadają owoce
a ja idę poboczem
nigdy nie narzekała ziemia
jak boi się ów cienia
cienia mojego, czarnego ducha
pół ze mnie, pół ze słońca zrodzonego
taka dobra kostucha, która idzie ze mną
w obecności światła słonecznego
a ja idę poboczem
śmiejąc się od ucha od ucha
z ziemi podnoszę dojrzałe owoce
do worka je zbieram i lata słucham
jabłka, gruszki, śliwki w sadzie
dla włóczęgi to nie kradzież
agresty, wiśnie i czereśnie
zamykają mi kieszenie
na sam wieczór jest za wcześnie
by się żegnać z cieniem
do koszuli jabłek, gruszek
no i trochę śliwek, twardych, ładnych
odkąd pamiętam takie jadłem
a miękkie były robaczywe
do foliowej reklamówki
nazbierałem garście jagód
wiśnie, czereśnie, agresty i borówki
maliny, porzeczki, poziomki
i do smaku
miąższ z pokrzywy, w którą wpadłem
zbliża się już słońca zachód
pod ostatnią łuną promienia
by w nocy nie dopuścić strachu
z ogniskiem siedzę bez swojego cienia
smażę kolby kukurydzy
to w ogień patrząc to w gwiazdy
od lasu żem kijki pożyczył
i wtem nimi wznoszę toasty
za nieświadome zamknięcie oczu
za czuwanie nade mną w tym czasie
za łoże miękkie gdzieś na uboczu
za poranne przyśpiewki ptasie
za rzekę tuż obok lasu
i sadu też nieopodal
że mogłem w niej pluskać zawczasu
nim wstała ze słońcem przyroda
noc przespałem pod brzózkami
telepało mną sumienie
wschód podniosły obłokami
nim słońce zgrzało ziemię
i co dalej i gdzie teraz?
gdzie można podziać lęk?
której strony drzwi otwierać?
jaki życia to jest dźwięk?
pewnie ona tęskni, ale
pewnie tęsknią wszyscy
zapragnąłem być najdalej
tam gdzie nikt nie błyszczy
tam gdzie człowiek jest człowiekiem
a filozofia życia u podstaw tkwi prostoty
gdzie nad jasno-świeżym brzegiem
zmywa się swej pracy poty
gdzie się marszczy czoło
z uśmiechem, bo wesoło
chociaż ból objawem znoju
bywa, człowiek z nim ma sojusz
a praca wre i nieraz pod zabawę
się umywa, choć dotkliwa potem
jak to w polu w żarze słońca
czasem trzeba kpić z gorąca
do zachodu trzymać nogi
by nie upaść przed zachodem
w kłosy rzewne a i złote
aż do końca
z uśmiechem na twarzy idę poboczem
i każdy jeden to pewny mój krok
z góry czasami sturlam się, stoczę
zwykle dla frajdy dobre jest to
za czwartą jestem już górą i rzeką
za ósmym lasem i szóstą doliną
sierpniowe promienie całego mnie pieką
pasuje tę podróż dalej przepłynąć
obgryzam jabłko sięgając wzrokiem
na pola dalekie, gdzie młócą sierpami
owocu tego nasycam się sokiem
błyszcząc w oddali białymi zębami
krzyczą w moją stronę zupełnie sami
i wołają: — wędrowcze z Bogiem!
ja odpowiadam trzepocąc ustami
pokój rodzinie Twojej i Tobie
do tańca śmierci Danse Macabre
zapraszają mnie w ten upał
nim rękawy podwinąłem
to do studni z wiadrem
po wodę żem się udał
i już tańczę pochylony
nad złocistym zbożem
patrzą na mnie dziewki, żony
w wiejskiej swej pokorze
wtem o zmroku, gdy leżałem
na rozległych siana stogach
czyjeś głosy posłyszałem
a ów zachód miałem w nogach
— też ja często tutaj marzę
rzekłszy starszym głosem obok
córka z ojcem gospodarzem
który wdzięczny jest za pomoc
— widzę, żeś porządny człowiek
i nie gonisz za pieniądzem
pot Ci nie zamyka powiek
i nie chylisz się przed słońcem
młody jesteś jak się patrzy
a i bliski sercu memu
no i ręce też masz Boże
dobrze to o Tobie świadczy
więc jeśli wolę masz ku temu
to się z moją córką ożeń
tylko jedna mi została do wydania
starszym trzem już wyprawiłem weselisko
tę najmłodszą to Ci daję bez wahania
jeśli chcesz to bierz, a ja dziękuję Ci za wszystko
kończąc odszedł człowiek stary
i zostawił nas tu samych
pełen nieprzeciętnej wiary
że my sobie radę damy
abyśmy sobie pogadali
byśmy lepiej się poznali
zakochali
jak na imię masz? — spytałem
Katarzyna — powiedziała
ja jej wszystko wyjaśniałem
ta się przy mnie rozbierała
założyłem jej z powrotem
tę sukienkę zwiewną
straciła na mnie swą ochotę
stojąc z miną gniewną
Moja Droga, stać się to nie może
zowie się niebieskim ptakiem przecież
i zanim poranne wstaną zorze
będę już gdzie indziej w świecie
za drugą doliną
i piątą górą
za trzecią chałupiną
i siódmą chmurą
dopowiadam do tych zwierzeń:
piękna dziewko, chciałbym Ciebie
lecz ja często jestem zwierzę
które boli tak, że nie wiem!
pewność mam, że zrozumiałaś ogół mego życia
odrzut mój i rezygnację z tak cennego daru
wszystko lepiej pojmiesz, gdy pozwolisz na źrenicach
zasiąść gwiazdom i pyłkowi tego czaru
światło księżyca przez oczy dopuścisz do serca
zobaczysz, co czuję, gdzie jestem, co robię
i jaka to dziwna jest poniewierka
zobaczysz to wszystko na sobie
zobaczysz te noce i głód mój poczujesz
ja wtedy wychodzę i czujnie poluję
zobaczysz tu tego, siedzącego nad rzeką
pod niebem stojącym jak stawy, mielizny
jak mieni się woda w świetle przejrzystym
to woła przyroda do nóg mych, by przyszły
znowu w inne dale
i dalej i dalej
koszmar za koszmarem
w nieznane, w nieznane!
pochyliłem głowę, a ona rzekła:
— dobrze już dobrze, chodźmy do domu
objęła dłonią szyję i w nadmiarze ciepła
szliśmy boso, jakby po kryjomu
z twarzy gospodarz znał już odpowiedź
napomknął tylko: — i cóż tu ja mogę?
pieniędzy też nie chcesz, mówię ja Tobie
weźże jedzenia na swą długą drogę…
wziąłem, co w darze i za wdzięczność swoją
wręczyli mi tej nocy ludzie poczciwi
wy będziecie spać, a ja jak młody kojot
przed czasem ucieknę godzinom myśliwym
idąc jasnym poboczem
witał będę świeżą rosę
przegryzę jakieś owoce
a potem się nią upiję
ze dwa razy się zatoczę
i tak włóczęga żyje!
czasem z rana walnie się pod drzewem
wolny jest i robi to za swoim pozwoleniem
słońce wstaje, ptaki budzą go swym śpiewem
w noc idzie w dali, ze swoim kumplem
cieniem…
tedy można ze spokojem odejść w las
wejść do rzeki upragnionej w świetle fal
rozpalić ogień pod milionem gwiazd
księżycową nocą zbierać siły w drugą dal
oto powstał ten, co targnął siebie na tułactwo głębi
własnej przede wszystkim a i życia a i śmierci
raz pomiędzy a czasami miłość wokół rozmaicie tętni
a czas na to obojętny nieubłaganie pędzi
oto wstałem ja spod sławnych białych drzewek
odkąd pamiętam ptaki zawsze budziły mnie śpiewem
otrzepałem kurtkę, spodnie, ruszając w melancholię
stoicką niepogodę, w której mogłem już iść swobodnie
chłodem dął rytmiczny wiatr
obłoki purpurowe zbierały się nade mną
horyzont mgłą zaszedł i dzień jakby zbladł
nastała burzliwa w istocie swej ciemność
pioruny biły rozjaśniając mi drogę
wtem przypomniała się ona i ciepły nasz dom
przed siebie iść muszę, zawrócić nie mogę
las szumiał mi zewsząd, tam rozległy mam kąt
wstąpiłem w szeleszczące liście drzew zroszonych
a ulewa narastała podkreślając poniewierkę
człowiek rzucił się w nieznane cały roztrzęsiony
tak i teraz przydałby się ktoś, kto złapałby za rękę
ani stąd ani zowąd nie przybędzie żadne wsparcie
trzeba zmierzyć się łaskawie z tą nieprzychylną burzą
wyjść i iść do przodu ryzykownie na rozdarcie
przez pioruny, co drastycznie oczy moje mrużą
i zmrużyły się ponownie, głos czyjś posłyszałem
a mówił jakby do mnie szturchając moje ramię:
— żyjesz pan, panie? wstaniesz pan, czy nie wstaniesz?
— wstanę, wstanę — odpowiadam dwakroć jasno z zapytaniem…, co się stało?
— grzmiało panie, grzmiało! a pan żeś burzę przeleżał całą
— jak to całą?
— a no całą…
idę ja z doliny
schodziłem ze wzgórza
patrzę, bez peleryny
idzie, gdy burza?
i gwałtownie upadł pan
pioruny szaleńczo biły
żem blisko był, a Bóg tak chciał
tom z powrotem do doliny
po jaką pomoc poszedł
taką prawdę panu głoszę
starszy to był człowiek
z kapeluszem na głowie
leżałem na posłaniu zrobionym ze słomy
a brodaty chłop siedział tuż naprzeciw
— skądże jesteś? — spytał zaciekawiony
— ze świata — powiadam, świata trochę zwiedzić
— niebezpieczno tak się włóczyć, mus uważać lepiej
— ja chce się życia uczyć i poznawać siebie
— kiedyś uczyłem ja w szkole, stare to dzieje
a teraz utrzymuję oborę i wcale źle nie jest
— a czegoście to uczyli i czemuż dalej nie uczycie?
— zamknęli — wyrzucili, a później inne wołało życie
— a to przykro mi najmocniej
— nie potrzeba, lecz dziękuję, odpocznij
— a przepraszam, gdzie pan wtedy stąpał?
— ach, proszę odpoczywać panie…?
— Ignacy
— tam gdzie kwiatów pełna łąka!
poleż jeszcze, potem wstaniesz
ja już muszę iść
ktoś o Ciebie tutaj zadba
— a czy raczy pan jeszcze przyjść?
— jak nie zjedzą mnie mokradła!
— dziękuję za… (z niepewnością jąłem) wszystko!
— dbaj chłopcze o swoją przyszłość!
starzec skłonił siwą głowę
i podążył w długą drogę
ja natomiast wstałem
z wędrówki się otrzepałem
i czekałem…
nic się nie działo
nie podchodził nikt
o nic nikt nie pytał
nie wiem, co się stało
nie miałem przecież zwid
nikt mnie już nie witał…
zachodzące słońce spod chmur ostatnie promienie chowało między wzgórza
ruszyłem z miejsca udeptanymi ścieżkami chodząc po wsi owej
nikt nie dostrzegł osoby mojej, jakby każdy skręconą nosił głowę
a dzień na siłę godzinę jasności swej wydłużał
wobec tego otworzyłem pierwszą lepszą stodołę
tam na stogu siana zmęczony łeb mi poległ
przez szparę w dachu w niebo zachmurzone
patrzyłem przez jeden wycieńczony moment
myślałem przez chwilę o tym gdzie zabrnąłem
aż wreszcie zmorzył mnie sen i spokojnie zasnąłem
Mateusz Nocek
Dziękujemy Rodzinie Edwarda Stachury za zgodę na wykorzystanie wizerunku i fragmentów twórczości Poety.
Zapraszamy do wirtualnego zwiedzania domu rodzinnego Edwarda Stachury
TV Stachuriada to nasz kanał telewizyjny na You Tube. Zapraszamy do oglądania i subskrybowania.
ZAPRASZAMY DO WSPÓŁPRACY
Stachuriada.pl cały czas jest na etapie tworzenia (nie wiadomo, czy ten proces zostanie kiedykolwiek zakończony). Co więcej, w żadnym wypadku nie jest tworem zamkniętym na pomoc z zewnątrz, szerszą współpracę, czy drobne uwagi nie tylko od znawców tematu, bo każdy zainteresowany Edwardem Stachurą jest mile widziany. Chodzi przede wszystkim o to, by znalazło się tutaj jak najwięcej informacji, które chcielibyście tutaj widzieć, a także te, o których chcielibyście powiedzieć innym (począwszy od imprez, koncertów w waszej okolicy, skończywszy na własnych przemyśleniach, artykułach, sugestiach odnośnie technicznej strony Stachuriady). Nasze skromne grono redakcyjne z chęcią przyjmie nowych, stałych współpracowników. Zapraszamy również do udzielania się na FORUM , albo do bezpośredniego kontaktu z nami poprzez KONTAKT e-mailowy.